طبق تعریفF.A.O. و W.H.O. پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زنده ای هستند که اگر به میزان مناسب مورد استفاده قرار گیرند می توانند سبب بهبود وضعیت سلامت میزبان شوند( قش و همکاران، 2008 ). پروبیوتیک ها را می توان به اشکال مختلف از قبیل : پودر، قرص، گرانول، خمیر یا پودر در درون کپسول مورد استفاده قرار داد. میکروارگانیسم های پروبیوتیکی مهم شامل: لاکتوباسیلوس ها( لا... کازئی، لا... بولگاریس و ....)- بیفیدو باکترها( بیفیدو... ترموفیلوم، بیفیدو... ابیمالیس و... )- برخی از گونه های استرپتوکوکوسی( استر... لاکتیس و ... )- مخمرها و برخی از کپکها( آسپرژیلوس نیگر و آسپرژیلوس اوریزا ). بسیاری از عملکرد پروبیوتیک ها شامل : اصلاح و بهبود میکروفلورروده –افزایش رشد-کاهش ضریب تبدیل غذایی-کاهش PH در روده-تولید ترکیبات غذایی مثل ویتامین های گروه B – بهبود جذب مواد معدنی مثل کلسیم، منیزیم و غیره می باشد.Gibson و Roberfroid در سال ۱۹۹۵ پربیوتیک را به عنوان ماده غذائی غیر قابل هضم که بطور مؤثری سلامتی میزبان را از طریق تحریک رشد و یا فعالیت باکتریهای موجود در کلون و یا محدود کردن رشد آنها تحت تاثیر قرار می‌دهد تعریف کردند. کربوهیدرات های غیر قابل هضم، پروتئین ها، تعدادی از پپتیدها و برخی از چربی ها می توانند به عنوان گزینه ای از پربیوتیک ها باشند( فوکس و همکاران، 1999 ). از الیگوساکارید ها، مانان الیگوساکارید و بتاگلوکان قابلیت تحریک رشد پروبیوتیکی را دارا می باشند که در آبزیان موجب افزایش رشد و بهبود عملکرد تولیدمثلی می شوند .